Repatriacja

Repatriacja oznacza powrót do ojczyzny osób pochodzenia polskiego i jest jednym ze sposobów nabycia polskiego obywatelstwa. Prawo to przysługuje wyłącznie osobom, które nie posiadają polskiego obywatelstwa i pragną przesiedlić się na stałe do Rzeczypospolitej Polskiej. Pomoc dla repatriantów po przybyciu do Polski:

1. Jednorazowa pomoc finansowa

Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji udziela repatriantowi oraz członkom jego najbliższej rodziny, jednorazowo, w drodze decyzji, pomocy finansowej na:

1. pokrycie kosztów przejazdu lub przelotu oraz przewozu mienia do Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości dwukrotnej ceny biletu kolejowego ze stacji najbliższej zamieszkaniu repatrianta do miejsca osiedlenia się w Polsce;
2. zagospodarowanie i bieżące utrzymanie, w wysokości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto;
3. pokrycie kosztów związanych z podjęciem w Polsce nauki przez małoletniego podlegającemu obowiązkowi szkolnemu w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na każde dziecko.

Pomoc na pokrycie kosztów podróży może przyznać też konsul. Dotyczy to osób, którym konsul wydał wizę repatriacyjną, a które nie posiadają wystarczających środków na pokrycie kosztów podróży do RP.

Zgodnie z art.17 ust.1 ustawy o repatriacji właściwym do udzielenia pomocy jest pełnomocnik rządu, który wydaje decyzję o przyznanej pomocy finansowej. Kwotę pomocy finansowej na podstawie decyzji pełnomocnika wypłaca Starosta za pośrednictwem Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie.

2. Pomoc finansowa na remont, adaptację lub wyposażenie lokalu

Starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta udziela na jego wniosek pomocy finansowej na częściowe pokrycie kosztów związanych z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego. Maksymalna wysokość pomocy to 6000 zł na repatrianta i każdego członka jego najbliższej rodziny. Kwota ta co roku podlega waloryzacji. Repatriant może złożyć powyższy wniosek w terminie dwóch lat od dnia nabycia obywatelstwa polskiego.

Zgodnie z art.17 ust. 2 ustawy o repatriacji o pomoc należy zgłosić się do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Starosty, złożyć wniosek wraz z załącznikami:

• wniosek o przyznanie pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych, udokumentowanych przez repatrianta kosztów związanych z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej;
• wykaz faktur i /lub rachunków, przelewów za zakup towarów i usług (oprócz usługi transportu) wraz z oryginałami dokumentów, wystawione na wnioskodawcę;
• dokument, z którego wynika tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu mieszkalnego – akt notarialny potwierdzający zakup mieszkania lub umowa najmu mieszkania ;
• kopię decyzji wojewody w sprawie potwierdzenia posiadania przez wnioskodawcę obywatelstwa polskiego;
• kopię dowodu osobistego;
• potwierdzenie zameldowania;
• odpis aktu urodzenia dzieci do wglądu;
• odpis skrócony aktu małżeństwa do wglądu;
• oświadczenie repatrianta wskazujące nr konta bankowego.

3. Pomoc finansowa na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych

Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji udziela pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych na podstawie:

1. oświadczenia obywatela polskiego, będącego jego wstępnym, zstępnym lub rodzeństwem, zawierającego zobowiązanie do zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 2 lata lub
2. decyzji Pełnomocnika w sprawie przyznania miejsca w ośrodku adaptacyjnym.

Pomocy udziela się w formie dopłaty do:

• czynszu najmu lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego (nie więcej niż cena lokalu określona w umowie),
• opłaty do zakwaterowania w domu studenckim (do 300 zł miesięcznie),
• kosztów nabycia lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego (do 300 zł miesięcznie).

Łączna wysokość powyższej pomocy finansowej nie może przekroczyć 25 000 złotych na repatrianta oraz każdego członka jego najbliższej rodziny.

Pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych można udzielać w okresie nie dłuższym niż 10 lat od dnia przybycia repatrianta do Polski lub opuszczenia przez niego ośrodka adaptacyjnego.

Zgodnie z art.17 b ustawy o repatriacji Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji, udziela pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, na wniosek repatrianta.

Zwrot kwoty udzielonej pomocy mieszkaniowej

Repatriant zwraca kwotę udzielonej pomocy, pomniejszoną o 10% jej wysokości za każdy rok, który upłynął od jej wypłacenia, jeżeli lokal kupiony z wykorzystaniem pomocy finansowej zostanie sprzedany przed upływem 10 lat.

Repatriant nie jest zobowiązany do zwrotu kwoty udzielonej pomocy, jeżeli:

1. w terminie 180 dni od dnia sprzedaży nieruchomości przedstawi Pełnomocnikowi wypis aktu notarialnego potwierdzającego nabycie kolejnego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego;
2. koszty nabycia kolejnego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego nie są niższe niż podlegająca zwrotowi kwota.

4. Pomoc gminy w przeprowadzeniu remontu, adaptacji lub wyposażenia lokalu mieszkalnego.

Gmina może udzielić repatriantowi pomocy polegającej na przeprowadzeniu remontu, adaptacji lub na wyposażeniu lokalu mieszkalnego. Na realizację tego zadania gmina otrzymuje z budżetu państwa dotację w wysokości do 6000 zł na repatrianta i na każdego członka jego najbliższej rodziny. Pomocy polegającej na przeprowadzeniu remontu, adaptacji lub na wyposażeniu lokalu mieszkalnego nie udziela się repatriantowi, któremu gmina zapewniła lokal mieszkalny.

Zgodnie z art.22 ustawy o repatriacji  z wnioskiem należy zwrócić się do Gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta.

5. Dostęp do opieki zdrowotnej w pierwszym okresie pobytu na terytorium Polski.

Repatrianci mają prawo do korzystania z opieki zdrowotnej do 90 dni od dnia przekroczenia granicy RP. Po tym czasie podlegają takim samym przepisom dotyczącym opieki zdrowotnej jak wszyscy  obywatele RP. Należy pamiętać, że nieodpłatne korzystanie z powyższych świadczeń nie jest powiązane czasowo z przebywaniem w ośrodku adaptacyjnym. W szczególnych sytuacjach repatriant może przebywać w ośrodku adaptacyjnym nawet do 180 dni, nie wydłuża to jednak okresu bezpłatnego korzystania z opieki zdrowotnej.

6. Aktywizacja zawodowa repatriantów.

Starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić mu aktywizację zawodową. Może się to odbyć poprzez:

1. zwrot części kosztów na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
2. zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na zatrudnienie repatrianta (np. utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie, wynagrodzenie).

Zwrot kosztów poniesionych na aktywizację zawodową może być dokonany nie później niż 5 lat od nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego i pod warunkiem, że został on zatrudniony na co najmniej 24 miesiące.

Można stosować jedną lub kilka wymienionych form aktywizacji zawodowej, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o repatriacji repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową.

7. Osoba wspierająca repatrianta.

Repatriantowi może zostać przydzielona osoba, która będzie wspierać jego integrację. Osoba taka może zostać przydzielona przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, na wniosek repatrianta uzasadniony jego szczególną sytuacją. Może ona wynikać z:

• podeszłego wieku;
• stanu zdrowia;
• braku umiejętności adaptacyjnych;
• niewładania językiem polskim w wystarczającym stopniu.

Pomoc osoby wspierającej polega m.in. na:

• udzielaniu informacji o sposobie załatwienia spraw z zakresu opieki medycznej, szkolnictwa, pomocy socjalnej oraz zatrudnienia;
• wspieraniu repatrianta w załatwianiu powyższych spraw, w szczególności w zakresie sporządzania w jego imieniu pism urzędowych;
• asystowaniu repatriantowi w podeszłym wieku podczas wizyt lekarskich.

Za zgodą repatrianta, osoba wspierająca może występować do organów państwowych i organizacji o udzielenie informacji niezbędnych do udzielenia pomocy repatriantowi. Osobę wspierająca jest przydzielana na nie dłużej niż 2 lata.